Historia parafii

Kaniów leży w pradolinie Wisły, na terenie Kotliny Oświęcimskiej. Pierwsze wzmianki o osadzie pochodzą z XVII w., kiedy jej właścicielem był Mikołaj Kornicz, pan na Żywcu. Na pieczęci rodu Korniczów znajdowały się ptaki „kaniory", od których wzięła swą nazwę wieś. Przez długie lata miejscowa ludność należała do parafii Wniebowzięcia NMP w Bestwinie. Budowniczym obecnego kościoła parafialnego był ks. Antoni Wieczorek (1806-1882), urodzony w Kaniowie. W latach 70. XIX w. pełnił on urząd proboszcza w Tęgoborzy, w diecezji tarnowskiej. 2 maja 1872 r. nastąpiło poświęcenie kamienia węgielnego, a 20 sierpnia 1874 r. ks. Józef Choliwkiewicz, dziekan bialski, poświęcił nowo wybudowaną świątynię. W 1873 r. wybudowano plebanię. Trzy lata później została erygowana samodzielna parafia Niepokalanego Serca NMP. Jej pierwszym proboszczem mianowany został ks. Wojciech Micherdziński. W 1885 r. powstał cmentarz parafialny. Natomiast w 1893 r. na prośbę parafian patronat nad kościołem przejął arcyksiążę Albrecht. W rzeczywistości jednak kolatorem świątyni była gmina Kaniów, wspierana finansowo przez ks. Antoniego Wieczorka. Konsekracja kościoła miała miejsce 11 czerwca 1896 r. Istnienie samodzielnej parafii Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny zostało potwierdzone 7 września 1965 r. dekretem Kurii Metropolitalnej w Krakowie. W 1996 r. miejscowa wspólnota parafialna obchodziła jubileusz 120-lecia swego istnienia. Z tej okazji ks. biskup Tadeusz Rakoczy, ordynariusz diecezji bielsko-żywieckiej, odprawił uroczystą Mszę św.